Τη στρατηγική της πολεμοχαρούς στρατηγικής του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που δεν σταματά τις παράλογες επιδιώξεις του όσο παραμένει ατιμώρητος από την ΕΕ, επιχειρεί να αναλύσει σε άρθρο του το Bloomberg με τίτλο «Ο Ερντογάν όσο ξεφεύγει, θα κάνει ό,τι μπορεί».
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο η Άγκυρα επιλέγει την επίδειξη δύναμης και τη σκληρή ρητορική, αντί για τη διπλωματία, για να διατηρήσει την επιρροή της.
Αυτό έχει οδηγήσει στο να βρεθεί σε αντιπαράθεση με τους περισσότερους γείτονές της: Ελλάδα, Συρία, Ισραήλ, Κύπρος, Ιράκ, Αρμενία και Αίγυπτος. Ακόμα πιο μακριά, βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Γαλλία, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ακόμη κι αυτοί που εμφανίζονταν διστακτικοί ως τώρα, ασκούν κριτική εναντίον της Τουρκίας, όπως η Ουάσιγκτον, που κάλεσε διά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ την Τουρκία να σταματήσει τις προκλήσεις με το «Oruc Reis» και ο Πούτιν που την κατηγορεί ότι ρίχνει «λάδι στη φωτιά» της διαμάχης Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η κριτική του Εμανουέλ Μακρόν εστιάζει πλέον και στη συμπεριφορά του Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο και τον Καύκασο, ενώ η Άγκελα Μέρκελ, που προσπαθεί να αντιπαρέλθει τις εκκλήσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών για κυρώσεις στην Τουρκία, βρίσκεται σε δυσχερή θέση μετά την επανέναρξη των ερευνών από τουρκικά πλοία σε διαφιλονικούμενα ύδατα.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία δέχθηκε σκληρή κριτική κι από άλλες, όπως η Ινδία, που ενοχλήθηκε με τα σχόλια του Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το Κασμίρ.
Γιατί επέλεξε αυτή την πορεία ο Ερντογάν
Σύμφωνα με το άρθρο, το «γιατί» επέλεξε αυτή την πορεία ο Ερντογάν είναι δυσκολότερο να εξηγηθεί. Κάποιοι μιλούν για νεοοθωμανισμό, για τουρκικό εθνικισμό και ισλαμισμό, άλλοι κάνουν λόγο για γεωπολιτικούς λόγους, καθώς η Τουρκία διεκδικεί χώρο σ’ έναν αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο, όπου θεωρεί εαυτήν μεγάλη δύναμη μεσαίου μεγέθους, με αρκετή στρατιωτική, οικονομική και πολιτισμική ισχύ για να το πιστοποιήσει. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η επιθετική εξωτερική της πολιτική συνιστά διεκδίκηση «δικαιωμάτων».
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μιλούν για άλλα, στενά οικονομικά ελατήρια, από την αναζήτηση υδρογονανθράκων μέχρι νέων αγορών. Και, τέλος, είναι κι εκείνοι που εξηγούν τις κινήσεις Ερντογάν ως προσπάθεια αποπροσανατολισμού της τουρκικής κοινής γνώμης λόγω της πίεσης που δέχεται στο εσωτερικό μέτωπο με την πτώση της δημοτικότητάς του, καθώς κατρακυλά η οικονομία.
Όλες αυτές οι παραπάνω εξηγήσεις περιέχουν δόσεις αλήθειας, «αλλά αν αναζητούμε μια συγκεντρωτική θεωρία για την εξωτερική πολιτική του Ερντογάν είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος κάνει ό,τι κάνει επειδή τη γλιτώνει», επισημαίνει ο αρθρογράφος.
Πηγή: altsantiri.gr